Цената на воената интервенција во Хонг Конг

Дојче веле

Пекинг се повеќе му се заканува на Хонг Конг дека ќе испрати вооружена армија во градот. Сепак, се чини дека решението се уште не е донесено, бидејќи цената е висока, вели Матијас Белингер.

Долги колони оклопни возила се упатуваат кон југ и веќе ги зафаќаат улиците на пограничниот град Шенжен – од почетокот на неделава на Интернет кружат филмски записи за да се заклучи дека Кина на границата со Хонг Конг е преполна со трупи на „Народна полиција“, паравоена формација која е опремено со тешко оружје.

Тоа е последниот камен во мозаик направен од закани што ги прави Пекинг со недели. Пораката е јасна: Подготвени сме да ги задушиме протестите во Хонг Конг со сила.

Стравот е бизнис на диктатура. Моќните се плашат од народот и затоа прават се за да го натераат народот да се плаши од нив. Кина го усоврши овој систем на заплашување. Државата има безброј можности постојано да ги потсетува граѓаните дека е подготвена да употреби сила. Од телефонски повик испратен од работодавачот до Националната безбедност, преку забрана за патување во странство за апсење и тортура.

Сепак, во Хонг Конг, кинеските власти се соочуваат со фактот дека нивните закани не се ефикасни.

Лесно е да се замисли дека државниот врв на Кина сето тоа го гледа со неверување. Имено, заканите кои доаѓаат од Пекинг не се празна приказна. Комунистичкото раководство, пред 30 години, покажа на Плоштадот Небесен мир на Пекинг дека е подготвено да пука врз сопствените луѓе ако смета дека тие се закана за да преживее на власт. Не треба да се очекуваат обзири.

Тоа го знаат и демонстрантите. Ако ги прашате дали гледаат какви било шанси на нивниот протест да се реализира, честопати одговорот е без двоумење – не. Во последниве години, Пекинг се повеќе се обидува да го зајакне своето влијание во градот. Опозициските политичари се исклучени од парламентот, недостигот на почит кон националното знаме е санкциониран со затвор, лидерите на демократското движење во 2014 година исчезнаа зад решетки.

Многу демонстранти не се водат од надежта да престанат или да го променат овој тренд, но можеби од чувството дека можеби ќе можат да покажат што мислат последен пат. Градоначалникот ги предупредува демонстрантите дека го туркаат „градот во бездната“, а демонстрантите одамна сметаат дека се во слободен пад. Нивниот впечаток дека сигурно изгубиле ги прави заканите во Пекинг толку неефикасни.

А, Хонг Конг има уште многу да изгуби. Воената интервенција ќе означи крај на меѓународниот финансиски центар. Слободите што ги уживаше градот ќе бидат изгубени засекогаш. Исто така, Пекинг не би излегол од сето ова без последици. Хонг Конг е најважната финансиска порта за светскиот капитал што им е потребна на кинеските компании.

Сликите со крв на улиците ќе нанесат голема штета на имиџот на амбициозна светска сила. Евентуалните санкции ќе ја стават кинеската економија во незгодна фаза. И во трговскиот спор со САД, позицијата на Кина би ослабнала значително.

Човек кој ја имаше власта за време на масакрот во Тјананмен, Денг Сјаопинг, во изјавата рече дека употребата на војската против студентите ќе предизвика остри меѓународни реакции: „Западните ќе го заборават“.

Ако кинеското раководство повторно го пресмета сето ова, нема да има никој друг да го спречи. Она што западните демократии би можеле да направат овој пат е да му биде јасно на Пекинг дека употребата на сила навистина би имала голема цена.